به او گفتم: غمگین ترین ترانه را برایم بسرا. چشمانش رابست و آرام آرام گریست....گریست....

خسته در حبس زمينم،  ماه من يادم كن،  به نگاهی به پيامی،  سخنی شادم كن...

زخم كه ميخورى مزه مزه اش كن حتما نمكش آشناست

شبی باران شبی آتش شبی آیینه و سنگم / شبی از زندگی سیرم ، شبی با مرگ میجنگم / تو آتش میشوی بر خرمن احساس تنهايیم / تو را با هر نفس می بویم اما باز دلتنگم.

به يادت آرزو كردم كه چشمانت اگر تر شد به شوق آرزو باشد نه تكرار غم ديروز...

کاش خبر از این دل تنگم داشتی، کاش خبر از غصه و آھم داشتی ، این دل شدہ مبتلا به تو ای دوست ، کاش مرھمی برای دردش داشتی

جدا موندن از کسی که دوستش داری فرقی با مردن نمی کنه , پس عمری که بی تو می گذره مرگی است به نام زندگی....

از ازل تقدیر ما با جوهر هجران نوشت بی تو بودن را برای با تو بودن می نوشت می نوشت و آن ملائک می سرود قصه درد است هجران می نوشت

ترسم از روزی که از روی مزارم رد شوی غافل از اینکه بدانی بر مزار کیستی.

اگر به یادت نمی ایم دلیل فراموشی تو نیست...من ترس از ارتفاع دارم..

رُخ به رُخ که شدیم  من مات شدم... !  و تو چون پادشاهی که  از اینگونه فتح ها را زیاد دیده است  بی اهمیت ، رد شدی

چقــدر باید بگذرد؟؟  تا مـن  در مـرور خـاطراتم  وقتی از کنار تــو رد می شم.  تنـــم نلــرزد.....  بغضــم نگیــرد.....

ماكه همسايه ي اشكيم  ولي با دلِ تنگ  گر لبي خنده زند  ياد شماييم همه شب

کسی هست شانه هایش را، به من قرض بدهد  تا یک دل سیر گریه کنم؟  بدون هیچ حرف و سوال و جواب و دلداری و نصیحتی !

گاه گاهی که دلم تنگ و نگاهم ابری است ، کاش می شد که تو را می دیدم.

من دلم تنگ كسي است...  كه به دل تنگي من  مي خندد...!